De verloren oorlog
De Morgen, 2007-05-15, Yves Desmet
Het aantal cannabisverslaafden is in vijf jaar tijd verdubbeld en steeds meer instromers in opvangcentra melden problemen met deze 'softdrug'.
Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken. Naarmate het aantal gebruikers stijgt, zal ook het aantal mensen met problematisch gebruik toenemen, menen de enen. Anderen wijzen met een beschuldigende vinger naar het steeds hoger wordende THC-gehalte in cannabis, waardoor deze almaar meer de roesverwekkende kracht van een harddrug gaat benaderen. Nog anderen hebben het dan weer over de hypocrisie van het gedoogbeleid, waardoor jongeren makkelijker zouden instappen en niet beseffen dat ze zo vlugger dan ze zelf willen in de problemen komen. De huidige wetgeving reguleert immers enkel het volume van bezit, maar heeft het nergens over het aanbod. Ten slotte wijzen andere experts ook op de toename van het aantal psychische problemen bij jongeren, die hiervoor vaak een remedie zoeken in de roes, en er op die manier voor zichzelf nog een probleem bovenop creëren.
Er mag van ons nog een belangrijke reden voor dit fenomeen aan toegevoegd worden. Na decennia 'War on Drugs' kan immers alleen maar geconcludeerd worden dat de oorlog definitief en overtuigend verloren is. Dat de handel in drugs volgens sommigen is uitgegroeid tot de tweede grootste sector in de wereldeconomie. Nooit eerder is de drugsproductie zo groot geweest en de handel zo levendig, bleek op een zopas georganiseerd congres in Madrid. Daartegenover staat dat hooguit 10 tot 20 procent van de trafiek door de politiediensten kan worden tegengehouden. Dat is overigens een optimistische schatting.
Het enige resultaat van een drugsbeleid dat nu al tientallen jaren enkel op de strafwet en op repressie is gebaseerd, is een pijlsnel groeiende en totaal oncontroleerbare drugswereld, waarin het aantal gebruikers zo sterk gestegen is dat iedereen stilaan beseft dat er zich in zijn familie- of vriendenkring een gebruiker en dus drugscrimineel bevindt.
Het grote misverstand blijft ondertussen bestaan dat voorstanders van legalisering ook voorstanders van gebruik zouden zijn. Dat is niet het geval. Legalisering zou er wel toe kunnen leiden dat de aanvoer uit de derde wereld aangepakt kan worden door telers andere inkomstenbronnen aan te bieden en zo de factoren die de drugs op de markt helpen, te doen verminderen. Legalisering zou ook betekenen dat er een gecontroleerd en veiliger aanbod op de markt komt, waarvan de eigenschappen onder controle van de overheid komen, zodat het THC-gehalte bijvoorbeeld een limiet zou kunnen krijgen.
Helpen we daarmee de drugsproblematiek de wereld uit? Nee, dat zal geen enkel beleid trouwens ooit kunnen. Maken we het probleem daarmee iets beheersbaarder? Meer dan waarschijnlijk wel.
Alleen durft niemand dat voorlopig luidop te zeggen, zeker niet in verkiezingstijd. |