Uit een studie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) blijkt dat alcoholmisbruik de grootste doodsoorzaak is in Europa bij jongeren tussen 15 en 29 jaar. Uit deze leeftijdsgroep stierven in Europa in 1999 56.000 jongeren aan de gevolgen van alcohol. Is het dan logisch dat cannabis en andere minder schadelijke drugs gecriminaliseerd worden? Is het huidige drugsbeleid objectief en op redelijkerwijze gerechtvaardigd zoals de antidiscriminatiewet voorschrijft? Kan men dan niet stellen dat er sprake is van een discriminatie is van drugs en druggebruikers?

Illegale drugs doe je stiekem en dat vertel je aan niemand, want dat word niet geaccepteerd.

Ik hou me al met drugsproblematiek bezig van toen ik als veertienjarige op de toenmalige BRT een panorama aflevering zag over drugs, er een verhandeling over schreef voor school, en tot de vaststelling kwam dat al wat ik in de maatschappij had gehoord over drugs totaal verschilde met de werkelijkheid.

Vooral het feit dat cannabis verboden was maar eigenlijk minder gevaarlijk en verslavend is dan alcohol, heeft me vanaf die dag nooit meer losgelaten. Ik vond dat toen al niet logisch, en ik begrijp tot op heden nog altijd de reden van die discriminatie niet.

Na dat ik mezelf goed had geïnformeerd, heb ik mijn eerste joint gerookt toen ik 17 was. Mijn eerste keer dronken was toen ik tijdens een sportkamp met de turnkring, op de BBQ het fruit uit de bekertjes van de sangria ging pikken. Alle volwassenen vonden het eigenlijk wel grappig dat ik als 13 jarige dronken was.

Toen ik 15 was en bij de "grote jongens" mocht slapen hadden we allemaal minsten 2 of 3 flessen sterke drank bij die we zonder probleem zelf kochten in de winkel.

Ik ben van kindsbeen af opgegroeid met alcohol. Ik had een vader die bijna elk weekend stomdronken was en de laatste wou zijn in de turnkring om naar huis te gaan.

Ik zat daar dan als kind, moe, verveeld, triestig, want ik wou in mijn bedje…

Maar nee…

Mijn vader moest er nog 1ne geven, de laatste, het was altijd de laatste…

Maar o wee toen ik hem en de club enkele jaren later vertelde dat ik cannabis rookte...

Ik was plots een junk en een slecht mens.

20 jaar heb ik daar geturnd. Het was mijn leven. Er was enkel school en de turnkring. Ik kende en vertrouwde iedereen daar en zat zelfs in het bestuur.

Dit is ongeveer wat er gebeurde toen ik vertelde dat ik cannabis gebruikte.

Yo de manne.

Ik heb gisteren nen joint gesmoord.

Wablief???

Ja, ik blow…

Amaai serieus?

Volgende dag;

Zeg, heb je het gehoord?

Watte?

Den Danny blowt.

Wa? Gebruikt die drugs?

Ja…

Zeg,

Heb je het gehoord?

Watte?

Den Danny zit aan de drugs…

Serieus?

Ja.

Amaai…

Zeg,

Watte?

Den Danny is ni goed hé…

Waarom, wat is er?

Die zit met de spuit in zijnen arm…

En vanaf toen zijn de problemen voor mij begonnen.

Velen zullen zeggen dat het door de drugs kwam, maar ik zeg u dat het was omdat je door deze vorm van discriminatie plots alleen in de wereld komt te staan. Al mijn vrienden lieten me vallen. De beschermde omgeving die ik kende en vertrouwde, en waar ik vanaf mijn 5 jaar was in opgegroeid, was plots weg. En ik begreep niet waarom. Ik wist dat cannabis minder schadelijk was dan alcohol, maar als ik dat probeerde uit te leggen verklaarde iedereen mij voor gek. Niemand begreep me. Het is niet gemakkelijk om mensen te overtuigen dat ze fout zijn als ze niets dan negatieve leugens hebben gehoord over drugs.

Je zoekt dan nieuwe vrienden en komt in een nieuw milieu terecht. Eerst was het feest natuurlijk, maar uiteindelijk begin je jezelf te verzetten tegen die maatschappij die je heeft uitgestoten, en dan kom je terecht in een wereld van verstoten druggebruikers die ook hun rug hebben toegekeerd naar die maatschappij.

En dan ontdek je dat de wereld uit 3 groepen bestaat;

De "keurige" mensen die volgens de regels van de maatschappij leven en hun tegoeddoen aan alcohol, antidepressiva en pijnstillers.

De druggebruikers die hun gebruik onder controle hebben maar het stilhouden voor de maatschappij uit angst voor repressie, negatieve reacties en uitsluiting.

En dan heb je de druggebruikers die zich totaal niets meer aantrekken van die maatschappij en ze totaal de rug toekeren, omdat die zelfde maatschappij hen behandelt als een stuk vuil dat beter in de gevangenis opgesloten word.

Ik heb me nooit volledig de rug toegekeerd naar die maatschappij, omdat ik er zeker van ben dat ik gelijk heb en ik blijf hopen dat ik de ogen van die maatschappij kan openen voor een discriminerend beleid dat een grote groep mensen uitsluit op basis van foute informatie en daardoor al veel onnodige mensenlevens heeft gekost.

Makkelijk is het niet om te blijven geloven in deze maatschappij. Zeker als je constant moet horen dat je beter een pintje kan drinken dan een joint te roken.

In 1996 was ik het hier beu en ben ik begonnen aan mijn jaarlijkse reizen voor enkele maanden naar ZO Azië. Ik heb in totaal 2 jaar in Thailand doorgebracht, 1 jaar in Maleisië, en 1,5 jaar in de Filippijnen. Daar leer je dan een andere wereld kennen met waarden die wij al lang niet meer belangrijk vinden, maar volgens mij de fundatie zijn van een gezonde maatschappij. Ik ga hier niet heel mijn reiservaring neerschrijven nu, maar wat ik wel wil zeggen is dat als je enkele jaren in een andere cultuur doorbrengt, je de wereld met andere ogen bekijkt.

Zoals een wijs man in Maleisië zei;" The world is like a book, if you never travel, you only read one page".

Begin jaren 90 ben ik ook nog actief geweest met de BCCB (Belgische Cannabis Consumenten Bond) en heb toen veel geleerd over drugs en het beleid omtrent. Toen ik op een van de eerste manifestaties werd opgepakt door een BOB agent in burger kledij en nadat die mij had neergezet in de combi, gebeurde er iets dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan.

Die BOBer nam mijn hand, schudde ze, en vertelde me dan letterlijk het volgende; ”Danny jongen" zei hij "je bent goed bezig! Doe zo voort! We hebben dit nodig want we zijn het beu om ons altijd maar met jullie bezig te houden. We hebben wel wat beters te doen dan dat"  Toen ik hem vroeg waarom hij ons dan oppakte, was zijn antwoord; "We moeten van de burgemeester, maar doe a.u.b. verder en zorg er voor dat je iets kan veranderen, dan hebben we de tijd om ons met de echte criminaliteit bezig te houden”.

Ik stond perplex toen ik dat hoorde, maar het heeft me toen, en nu nog altijd, enorm gesterkt in mijn overtuiging dat ik verder moet vechten voor een correct en duurzaam drugsbeleid, waarbij iedereen op basis van de juiste informatie en zonder vooroordelen of discriminatie kan kiezen welke drug men neemt. Ik heb nog altijd het recht om over mijn eigen lichaam te beslissen. Of is vrijheid een slogan voor als het goed uit komt?

Beeld je even in dat alle drugs vandaag verboden zouden zijn en de beslissen is genomen om 1 drug toe te laten. Ik ben vrij zeker dat dit zeker niet alcohol zou zijn. Alcohol is niet echt bevorderlijk voor de gezondheid en brengt een grote economische schade met zich mee voor onze economie, met geschatte kosten van € 33 miljard voor criminaliteit, € 17 miljard voor gezondheidszorg en € 9 tot € 19 miljard door werkverzuim. (bron; alcohol in europa. pdf)

Uit een studie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) blijkt dat alcoholmisbruik de grootste doodsoorzaak is in Europa bij jongeren tussen 15 en 29 jaar. Uit deze leeftijdsgroep stierven in Europa in 1999 56.000 jongeren aan de gevolgen van alcohol. De voornaamste oorzaken zijn verkeersongevallen, gevolgd door vergiftiging (acute intoxicatie), zelfmoord, geweld en moord. Bron

In de hele Gemeenschap is men bezorgd over de gezondheidseffecten en sociale gevolgen van alcoholgebruik. Europa heeft het hoogste percentage alcoholgebruikers, het hoogste alcoholverbruik per hoofd van de bevolking en ook een hoog niveau van aan alcohol gerelateerde schade. Dit leidt tot een aanzienlijk aantal verkeersdoden in de EU, maatschappelijke effecten zoals geweld, vandalisme, misdaad, gezinsproblemen en sociale uitsluiting, en productiviteitsverlies op het werk. 12% van de mannen en 2% van de vrouwen in de EU blijkt als gevolg van alcohol voortijdig te overlijden of gehandicapt te raken. (bron pdf)

Er zijn naar schatting 500.000 probleemdrinkers in België, waar ik er ook 1 van ben. Alcoholverslaafden worden langs alle kanten geconfronteerd met alcoholreclame en een maatschappij die niet volledig beseft wat alcoholverslaafden doormaken. Hoeveel mensen zijn er niet in onze maatschappij die niet beseffen hoe moeilijk alcoholverslaafden het hebben als ze willen stoppen met drinken? Zo kan je nooit meer weg gaan zonder de moeilijke en constante vraag of je ook een pintje wil drinken, meestal nadat ze je vriendelijk hebben uitgelachen met de cola of water in je hand.

Enkele jaren geleden, om een einde te maken aan de ruzies met mijn vader over mijn cannabis gebruik, ben ik gestopt met blowen en ben ik dan maar beginnen drinken zoals hij. Dat vond hij tenslotte geen probleem, en de spanningen waren weg voor een tijdje. Maar dan zijn voor mij de problemen pas echt begonnen.

Ik beschouw mezelf als een bewuste druggebruiker, maar ik had nooit gedacht dat stoppen met drinken zo moeilijk zou zijn en alcohol me zo diep de put in kon duwen. Tenslotte, ik heb drugs genomen die volgens de overheid crimineel slecht zijn en je automatisch verslaaft maken. Maar alcohol, een drug waar ik van kindsbeen af mee ben opgevoed, dat moet toch geen probleem zijn? Was het maar waar...

Ik weet nu hoe moeilijk het is om te stoppen met drinken, veel moeilijker dan ik gedacht had in vergelijking met alle andere drugs die ik gebruikt heb. Ik heb het 6 maanden kunnen volhouden zonder 1 druppel alcohol, maar dan zijn ze op het werk zo vriendelijk geweest om als nieuwjaarsgeschenk pralines te kopen. Ze waren er wel vergeten bij te zeggen dat er enkele met alcohol tussen zaten en op de verpakking was dit ook niet vermeld. Kindjes snoepen ook graag hoor!

In ieder geval, na dat kleine beetje alcohol was die smaak weer terug in mijn mond en daardoor zenden je hersenen signalen uit dat ze meer van die drug willen en dan kwam de zin in alcohol wel weer heel erg sterk terug naar boven. Aangezien het oudejaarsavond was, had ik een ook nog eens een goede uitvlucht om terug te beginnen drinken, en zo geschiedde.

Drink maar goed makker, dat is geen probleem, hoor ik de overheid fluisteren, als jij ze kan drinken, houden wij de winkels 24 uur per dag open zodat je nooit zonder alcohol komt te zitten.

De overheid verkoopt me dan ook nog pakjes sigaretten waarop ze zelf verklaren dat het dodelijk is. Maar als ik een jointje rook ben ik een junk en een crimineel en hoor ik in de gevangenis thuis volgens sommige. Hoe hypocriet kan je zijn als overheid? Is er iemand die me een goed argument kan geven om me te overtuigen dat het huidige drugsbeleid objectief is en op redelijkerwijze gerechtvaardigd word? Ik vrees van niet...

En nu willen ze in Nederland de coffeeshops sluiten waardoor criminele organisaties de hele handel weer kunnen overnemen. Dit is onaanvaardbaar en MOET tegengehouden worden. Daarom roep ik op tot verzet. De zomer van 2009 word onze zomer met blow-ins en demonstraties, want verbieden is nog altijd geen oplossing!

Het word tijd om deze zinloze "War On Drugs" voor eens en voor altijd te stoppen!

Groetjes, Danny

Bij een nieuw drugsbeleid heeft de overheid de optie om te kiezen tussen een drugsvrije maatschappij of een maatschappij waar drugs deel van uitmaakt. Indien gekozen word voor een maatschappij waar drugs deel van uitmaakt, dan is het de taak van de overheid om iedereen op een correcte en objectieve manier uitleg te verschaffen over alle drugs, zodat ieder voor zichzelf kan uitmaken welke drug ze nemen en welke drugs ze beter niet gebruiken. Als iedere gebruiker de juiste informatie krijgt, gebaseerd op correcte data en onderzoeken, en ondersteund door de medische wereld, zonder enige discriminatie of vooroordelen, zullen er veel minder problemen zijn met druggebruik.

Discriminatie is het maken van onderscheid op onterechte gronden, met als gevolg dat een groep mensen daar last van heeft. Discriminatie betekent mensen verschillend waarderen en behandelen op basis van kenmerken die helemaal niet belangrijk zijn.

Mensen die discrimineren, hebben vaak vooroordelen over andere mensen. Een vooroordeel is een mening hebben over een ander zonder dat je weet of die mening klopt. Je kunt het een beetje vergelijken met een roddel. Je hoort iets, weet niet of het waar is, maar je gelooft het toch.

Geef iedereen de juiste informatie en vertrouw op het gezond verstand van mensen. Soms lijkt het wel of mensen niet slim genoeg meer geacht worden om voor zichzelf te zorgen. Als ik thuis een jointje rook, dan schaad ik daar niemand mee behalve mezelf. Vrijheid voor mij is het recht om te beslissen over mijn eigen lichaam en leven. Zolang ik andere mensen respecteer en ze geen schade berokken, dan zie ik daar echt geen probleem in.

Drugsmisbruik en verslaving (drugs, gokken, seks, internet, TV, ...) is wel een groot probleem. Zo hebben mensen met ADHD meer kans om verslaafd te worden als andere mensen. De zwakkere uit onze maatschappij moeten beschermt, ingelicht en geholpen worden. We moeten de inpakt van het huidige drugsbeleid omvormen van een negatieve naar een positieve spiraal. Het geld dat vrijkomt door de legalisatie en verkoop van drugs moet rechtstreeks in de sociale zekerheid terechtkomen voor terugbetaling van psychologische begeleiding voor mensen met psychologische- en/of verslavingsproblemen zonder daarbij iedereen die drugs gebruikt te stigmatiseren.

Het is volgens mij de taak van de staat om iedereen de juiste informatie te verschaffen omtrent drugs en als het fout loopt moeten mensen een vangnet hebben zodat ze niet verder in de problemen verzinken. Nu luistert niemand meer naar de waarschuwingen van de overheid voor het gevaar omtrent drugs omdat er teveel leugens verteld worden en daardoor is het vertrouwen totaal weg. Daardoor zoeken mensen pas hulp als hun druggebruik volledig uit de hand gelopen is. Voor vele komt de hulp dan ook soms te laat en dit is ontoelaatbaar.

Een ideale oplossing is er niet, die is er nooit. Ideaal is enkel water drinken en groenten en fruit eten. Er zullen altijd mensen zijn die het goed doen, en er zullen er altijd zijn die fouten maken. Maar is het niet onze taak om de zwakkere in onze maatschappij te steunen en te helpen, of moeten we blijven oordelen en veroordelen hoe iedereen zijn leven leid? Het word tijd dat we toegeven dat de "war on drugs" verloren is en dat het niets dan ellende heeft veroorzaakt voor iedereen. Laat ons allemaal samenwerken om een verantwoord drugbeleid uit te stippelen dat wetenschappelijk ondersteund is en in lijn met de rechten en vrijheden waar we allemaal recht op hebben, zonder angst om uitgesloten te worden voor onze keuzes en manier van leven.